Beeld: de keuze van Gideon Kiefer
We kennen Gideon Kiefer als een begenadigd tekenaar die in zijn werk bevreemdende, onbehaaglijke werelden oproept. Zijn werk is gedetailleerd en voelt zowel klassiek en hedendaags aan. Gideon is ook een van de juryleden bij onze open call 'Op eigen hout'. We vroegen hem een kijk te nemen op beeld.be.
Gideon: 'Ik koos voor deze kunstenaars omdat het geheel van hun werken mij aansprak. Er is een duidelijke samenhang in hun werk en ik voel dat het mooi doorleefd is.'
Ilka Tillekaerts: I saw, and I did
Gideon: 'I saw, and I did' sprak me meteen aan. Het is een tamelijk donker sculptuur. Het zou een object trouvé kunnen zijn, waarop Ilka heel beperkt met verf heeft ingegrepen. Dat zou ook de titel kunnen verklaren.
Het roept bij mij meteen de associatie op met een ster. Een stervende rode reus. Het einde is nabij. De grid van kleine gaatjes zijn wij, de mens, ieder op zijn eigen planeetje met de drang om alles te ordenen, te rangschikken of te verklaren. Wat ons ook meteen gevangen houdt in een raster.
Ilka Tillekaerts: TL
Gideon: ‘TL’ doet me denken aan de onbedoelde, toevallige esthetische composities die je soms in de openbare ruimte, in gerenoveerde gebouwen of in horecazaken tegenkomt.
Door het aanbrengen van de tl-lichten wordt de rozet rondom zijwaarts belicht en niet meer van onderuit zoals oorspronkelijk gebeurde. Zo ontstaat een schaduwwerking met meer diepte en komt het sculpturale bloemenmotief beter tot uiting.
Dit conceptuele werk gaat voor mij vooral over tegenstellingen. Oud versus nieuw. Ambacht versus industrie. Romantiek versus rationaliteit. Academisch versus conceptueel. Sculptuur versus installatie.
Tergelijkertijd lijken deze uitersten op een natuurlijke wijze bij elkaar te passen en heeft de installatie een vanzelfsprekendheid met een licht komisch effect.
Wesley Haex: You don’t face love, love faces you
Gideon: Bij de schilderijen van Wesley bleef ik meteen even stilstaan. Doorgedreven figuratie versus abstractie. Ik ben ook naar de werken op zijn eigen website gaan kijken en was nog aangenamer verrast. Hij maakt vaak gebruik van het (zelf)portret en doet dat op een persoonlijke, gevarieerde manier met een vleugje Sigmar Polke of wat Neo Rauch. Er zitten dus Duitse invloeden in zijn werk. Zo ook zijn Ode aan Otto Dix bijvoorbeeld. Ook zijn gebruik van grafische motieven in combinatie met de surreële figuratie werkt goed en voegt een bizarre gelaagdheid toe aan zijn schilderijen.
Sophie Depoortere: Plant
Vanessa Van Meerhaeghe: Sitting on my knees in a forest for no reason
Vanessa Van Meerhaeghe: Lumberjacks
Wesley Haex: Mindless thoughts
