Mayken Craenen kiest

“Sinds ik hem heb gezien, laat deze cartoon me niet meer los. Ik was in eerste instantie getriggerd door het thema omdat ik zelf vaak met trein, tram en bus reis. Daarbij vang ik soms intrigerende gesprekken op, andere keren ben ik getuige van wrange of pakkende taferelen. Ik hou ervan om mijn medereizigers te observeren en te fantaseren over hun afkomst en bestemming. Ik heb ook veel bewondering voor wie zijn of haar observaties kan vastleggen in rake tekeningen of verhalen, zoals deze illustratrice.
Wat ze brengt getuigt van een nieuwsgierigheid, openheid en empathie naar anderen toe die ik hartverwarmend vind. Ze vertelt een zwaar verhaal in een donkere stijl en toch voel je je als lezer achteraf beter. Wellicht komt dat door de scène waarin het hoofdpersonage met zijn neus vruchten aantikt. Dit bevreemdende schouwspel doet verwonderen en verleent aan het geheel ook een speelse toets.
Van deze illustratrice wil ik meer zien!”

“Wanneer ik mijn blik over de verschillende inzendingen liet dwalen, viel deze tekening me meteen op. Ze verbeeldt drie gestileerde figuurtjes. Ze staan op de tippen van hun tenen om toch maar een glimp te kunnen opvangen van wat zich buiten beeld bevindt. Hun handeling verraadt een hedendaags fenomeen, maar vormelijk horen ze eerder in een ander tijdperk thuis (ook hun kapsels zijn trouwens wat gedateerd). Die frictie vind ik interessant. Stilistisch zou ik ze onderverdelen bij de vlakheid van Japanse prentkunst, de naïviteit van Henry Darger en het kleurgebruik van Paul Duhem. 

De eenvoud en de kleuren van dit werk spreken mij aan. Het werkt ook goed in combinatie met het speelse thema. Ik lees deze tekening als een knipoog naar ons, mensen, die al te graag naar onze smartphone grijpen om niets te moeten missen. Maar juist door dat gebaar vergeten we echt te kijken naar de omgeving om ons heen. Als je dan even ophoudt met het staren naar je schermpje, merk je hoe onnozel we er soms kunnen uitzien. Ik vind het bewonderenswaardig hoe dit banale onderwerp zo belangeloos en eerlijk werd verbeeld. Mooi!”

Geen echte tekening maar een linoprint. Dit werk van Larussav sprak me onmiddellijk aan door het krachtige beeld. Alles staat op zijn plaats en werkt mooi met elkaar. De afbeelding op zich is eenvoudig: zonder de beschrijving te lezen leek het in eerste instantie over iets speels te gaan. Ikzelf dacht aan een rollende bal, een gek gebogen lichaam, een leuke illustratie. Er zit echter veel meer achter.
Dit werk werd gepost op World Mental Health Day en door een korte beschrijving krijgen we een vluchtige blik in het leven van de kunstenaar. Het geeft de bevestiging dat iedereen het wel eens moeilijk heeft, dat het belangrijk is om hulp te zoeken en je te omringen met de juiste mensen. Loslaten en vergeten, de bal wegkaatsen en je gal uitspuwen.  Het is een werk dat sterk is in zijn eenvoud en sterk in zijn boodschap.