Oooh-kunstenaars over verwondering

“Het dagdagelijkse leven kan er grijs en saai uitzien. Mijn oplossing? Een uitstap. Op die manier gaan mijn ogen weer open. Ik zie nieuwe vormen, kleuren, lijnen… Daar kan ik dan weer een tijdje op teren als ik thuis ben en het weer grijs is. Maar ook alleen al hoe en waarover mensen praten, hoe ze zich aankleden, hoe ze wandelen, kijken of in het leven staan: daar kan ik hele schetsboeken mee vullen. We staan te weinig stil bij wat er allemaal is en hoe dat tot stand gekomen is. Bovendien is het digitale leven alomtegenwoordig waardoor we dikwijls vergeten om echt rondom ons te kijken. Ik probeer daarom zoveel mogelijk met een open blik naar alles te kijken en me te laten verwonderen door alledaagse zaken. Zoals één minuut geleden: toen mijn zoon – die nooit moe is – toch in slaap viel. 

Door te tekenen probeer ik vat te krijgen op mijn verwondering. Wat niet wil zeggen dat mijn tekening per se hoeft te slagen. Ik vind het een wonderbaarlijk proces om iets weer te geven dat kan transformeren naar iets anders. Zo toon ik in dit werk Goud van jou. Jungle mijn verwondering over vrouwen die zich in tijden van emancipatie nog dikwijls in een gouden kooi bevinden. Dit onderwerp trekt mijn aandacht en via mijn illustraties wil ik er graag iets over vertellen.  

Verder laat ik me ook graag verrassen door de kunstenaar Henri Matisse. Want ook al doorbladerde ik zijn boeken al zo’n 100 keer: hij geeft me goesting om dingen uit te proberen en op papier te zetten.” 

“ “Maar Patrick, dit wil toch niemand zien? Dit interesseert toch niemand?”, was de reactie van één van de mensen toen ze één van mijn werken zagen. Het verwonderde me vooral hoe iemand zijn mening als globale norm kan nemen. Toch zette deze opmerking een positieve kracht in beweging: ik ben iets aan het uitwerken wat nooit iemand zal interesseren. Ik zal het bijgevolg nooit kunnen exposeren, want niemand zal het willen zien. En als ik er dan over zou schrijven, zal niemand het willen lezen. Of misschien gaat het nog verder en wordt er een Wikipedia-pagina aangemaakt, met als hoofdtitel: “Het werk dat niemand wil zien”.

Met mijn installaties probeer ik verschillende gevoelens uit te lokken. Die kunnen erg uiteenlopend zijn. Humor is hierbij belangrijk, maar ook melancholie, troosteloosheid, verwondering, poëzie en tristesse wisselen elkaar af. Mijn beeldend werk is mijn manier om mij uit te drukken. Zoals hierboven aangehaald, ben ik er zeker niet naar op zoek om begrepen te worden. Ik maak liever iets en laat het daarna los op de kijker. Ik hoop dat je er als kijker iets van opneemt, het vertaalt en eventueel zelf deel gaat uitmaken van de installatie. Het moet de kijker vooral aanzetten tot nadenken én deze tegelijkertijd raken.

De installatie Sleetotype I is gevormd uit alledaagse materialen en gegroeid uit de verwondering van een kind dat eigen speelgoed maakt. Het gaat me er vooral om die kinderlijke blik en tegelijk dat naïeve gevoel opnieuw op te kunnen wekken bij de kijker. Wil je bij het zien van het werk de slee wel eens uittesten? Dan ben ik geslaagd in mijn opzet."