Oooh-kunstenaars over verwondering
Deel I : Stichting IJsberg
Met verwondering als één van hun drijfveren, dienden ze begin dit jaar hun werk in op onze open call 'Oooh'. Enkele maanden later stellen ze hun werk tentoon bij Stichting IJsberg. Maak kennis met Lobke Rondelez, Karolien Soete en Patrick Lemineur: drie kunstenaars die elk op hun eigen manier verwondering hoog in het vaandel dragen.
Lobke Rondelez - Goud van jou. Jungle
“Het dagdagelijkse leven kan er grijs en saai uitzien. Mijn oplossing? Een uitstap. Op die manier gaan mijn ogen weer open. Ik zie nieuwe vormen, kleuren, lijnen… Daar kan ik dan weer een tijdje op teren als ik thuis ben en het weer grijs is. Maar ook alleen al hoe en waarover mensen praten, hoe ze zich aankleden, hoe ze wandelen, kijken of in het leven staan: daar kan ik hele schetsboeken mee vullen. We staan te weinig stil bij wat er allemaal is en hoe dat tot stand gekomen is. Bovendien is het digitale leven alomtegenwoordig waardoor we dikwijls vergeten om echt rondom ons te kijken. Ik probeer daarom zoveel mogelijk met een open blik naar alles te kijken en me te laten verwonderen door alledaagse zaken. Zoals één minuut geleden: toen mijn zoon – die nooit moe is – toch in slaap viel.
Door te tekenen probeer ik vat te krijgen op mijn verwondering. Wat niet wil zeggen dat mijn tekening per se hoeft te slagen. Ik vind het een wonderbaarlijk proces om iets weer te geven dat kan transformeren naar iets anders. Zo toon ik in dit werk Goud van jou. Jungle mijn verwondering over vrouwen die zich in tijden van emancipatie nog dikwijls in een gouden kooi bevinden. Dit onderwerp trekt mijn aandacht en via mijn illustraties wil ik er graag iets over vertellen.
Verder laat ik me ook graag verrassen door de kunstenaar Henri Matisse. Want ook al doorbladerde ik zijn boeken al zo’n 100 keer: hij geeft me goesting om dingen uit te proberen en op papier te zetten.”
Karolien Soete - Dollheads
Een leermeester zei me ooit: “Kijk naar de wereld rondom je als een driejarig kind zonder (voor)oordeel. Je zal voortdurend iets nieuws ervaren.” Net daarom probeer ik me ook zoveel mogelijk los te maken van de dagdagelijkse routine. Want als ik lang genoeg observeer - met een open blik en geest - zie en hoor ik de meest wonderlijke dingen. Zoals daarnet nog: ik zag een houtwesp - precies een wesp op steroïden, een beetje griezelig zelfs. Ik googelde dit insect snel even en las dat de wesp haar eitjes meestal in ongezonde bomen legt. De larven ervan kunnen zich tussen de 3 tot 10 jaar ontwikkelen in het hout. Zo’n weetjes kunnen me verbazen.
Ook kunstenaars kunnen me mateloos verwonderen. Soms door hun materiaalkeuze, door hun unieke kijk op de wereld of juist door hun vakmanschap. Zolang ik de taal van de kunstenaar begrijp en de passie en essentie van zijn of haar verhaal voel, kan me dat echt van mijn sokken blazen. Heerlijk is dat. Maar van zodra ik herhaling of stilstand in het oeuvre opmerk, haak ik af.
Als ik aan een werk begin, heb ik nooit een beeld van een afgewerkt kunstwerk voor ogen. Ik verras mezelf graag. Het proces van het maken is belangrijker. De verwondering zit hier vooral in het onverwachte en het ongekende. Het is ook net die verwondering die ik met de toeschouwer wil delen.
Voor mij hoeft kunst niet altijd te bestaan uit waardevolle of edele grondstoffen. Zo koos ik in dit werk Dollheads voor een atypisch materiaal: zeep. Deze zeepsculpturen kunnen effectief gebruikt worden of nét niet. De sculpturen reageren op de omgeving en zullen na verloop van tijd langzaam veranderen van vorm en textuur. Naast het sterfelijke thema dat door mijn werk sluimert, is er ook de onvoorspelbare reactie van de beelden op de omgeving.”
Patrick Lemineur - Sleetotype I
“ “Maar Patrick, dit wil toch niemand zien? Dit interesseert toch niemand?”, was de reactie van één van de mensen toen ze één van mijn werken zagen. Het verwonderde me vooral hoe iemand zijn mening als globale norm kan nemen. Toch zette deze opmerking een positieve kracht in beweging: ik ben iets aan het uitwerken wat nooit iemand zal interesseren. Ik zal het bijgevolg nooit kunnen exposeren, want niemand zal het willen zien. En als ik er dan over zou schrijven, zal niemand het willen lezen. Of misschien gaat het nog verder en wordt er een Wikipedia-pagina aangemaakt, met als hoofdtitel: “Het werk dat niemand wil zien”.
Met mijn installaties probeer ik verschillende gevoelens uit te lokken. Die kunnen erg uiteenlopend zijn. Humor is hierbij belangrijk, maar ook melancholie, troosteloosheid, verwondering, poëzie en tristesse wisselen elkaar af. Mijn beeldend werk is mijn manier om mij uit te drukken. Zoals hierboven aangehaald, ben ik er zeker niet naar op zoek om begrepen te worden. Ik maak liever iets en laat het daarna los op de kijker. Ik hoop dat je er als kijker iets van opneemt, het vertaalt en eventueel zelf deel gaat uitmaken van de installatie. Het moet de kijker vooral aanzetten tot nadenken én deze tegelijkertijd raken.
De installatie Sleetotype I is gevormd uit alledaagse materialen en gegroeid uit de verwondering van een kind dat eigen speelgoed maakt. Het gaat me er vooral om die kinderlijke blik en tegelijk dat naïeve gevoel opnieuw op te kunnen wekken bij de kijker. Wil je bij het zien van het werk de slee wel eens uittesten? Dan ben ik geslaagd in mijn opzet."
De werken van Lobke Rondelez, Katrien Soete en Patrick Lemineur worden samen met dat van 63 andere kunstenaars tentoongesteld in de groepsexpo Oooh in Stichting IJsberg (Damme) van 10 juli tot 20 september.
Meer info over Oooh vind je hier.
Credits: Tentoonstellingsbeelden Stichting IJsberg: Leontien Allemeersch, Foto Karolien Soete - Kapinga Muela Kabeya voor Kunstenplatform WARP, Sint-Niklaas, Foto Patrick Lemineur - Tatjana Siadova
