Dit fragiele werkje met zijn tere kleuren en zijn boeiende repetitieve, cyclische beweging trok me meteen aan. Je kan er een verhaal in zoeken of het gewoon zichzelf laten zijn in zijn poëtische abstractie.

Kleine donkere vlekken zweven in een ijle ruimte. Er is geen schaduw. De achtergrond is bleek blauwig grijs en de onderkant is vergrijsd groen geschilderd. Rechts loopt die wat omhoog. Het zou lucht en grond kunnen zijn. De vlekjes zijn geordend alsof ze dansen of achter elkaar hollen. Eén vlekje hangt centraal en hoort niet thuis in deze gemeenschap. Het heeft een andere kleur: een vreemdeling. Maar het frist daardoor het centrum wel leuk op. Enkele lijnen verbinden kop of staart van de geordende vlekjes, als parels aan een halssnoer. Of zijn de 'sisters' twee halssnoeren?

Fik van Gestel

We zien een wazig beeld waarin je niet niet onmiddellijk duidelijk een onderwerp tegenover een achtergrond opmerkt. De kleuren suggereren een landschap. De verf staat nergens scherp. Die zweem van ongrijpbaarheid bemoeilijkt het focussen op een detail. Is dit een still uit een film, waarbij vaag een figuur nadert uit de mistige verte? Is dat Martha? Of is dit de sfeervolle registratie van een atmosferisch moment dat de schilder heeft ervaren? Zoals Monet een bocht van de Seine schilderde bij ochtendnevel. Of misschien is het een eindbeeld dat is ontstaan door eindeloos en passioneel aftoetsen van mogelijkheden van de verf? De keuze is aan de kijker.

Fik van Gestel