Goede kunst zoekt de grenzen op en is veellagig. Wat een woord. Ik bedoel ermee: verschillende manieren van kijken gaan er dan mee gepaard. Al is dat grenzen opzoeken vaak subjectief en de mogelijkheden van kijken vaak cultuurgebonden. Ik vroeg een Japanse kunstenaar onlangs wanneer Japanners kunst goed vinden. "Wel", zei hij, "als het geraffineerd is". Welnu, dit schilderij is niet geraffineerd, maar is wel mooi gedoseerd, zowel van beeld als van opbouw. Het heeft een zekere onderhuidse rust en is virtuoos op zijn manier. En is bovenal mysterieus. Ook de titel is een schitterende aanvulling (of omgekeerd) en een bewijs dat een goede titel je helemaal op het verkeerde spoor kan zetten.

Gery De Smet

Dit is een van de betere werken van Pia Cabuy. In haar grote reeks in de webgalerie staan nog een tiental pareltjes. Eindelijk iemand die geen fotootjes afschildert, maar die zelf op zoek gaat. Ik vind er echo's in van Bosch, Brueghel, Saverys en De Saedeleer. De schilderijtjes lijken geïnspireerd door het diepere zelf, hebben iets therapeutisch, maar in de betere zin. Wat de beelden zo interessant maakt. Pia maakt een kunstzinnige evolutie door, dat zie je als je de data van de werken bekijkt. De beeldvorming wordt nu meer uitgepuurd, de onderwerpen worden nu verrassender uitgesneden. Het kleurenpalet is nu nog rijker in haar contrastwerking, geel wordt bijvoorbeeld tegenover een vuil zwartpaars gezet. Vooral in de recente werken weet zij op tijd te stoppen met toevoegen, wat de schilderijtjes pakkender maakt.

Gery De Smet