Griet: ‘De voorbije maanden werkte ik toe naar een zomerexpo in Verbeke Foundation. COUPEE collage collective vroeg me om in het thema schelpen te duiken, naar aanleiding van het project les Collages qui waaraan ik deelnam. Voor dit mail artproject voegden collagekunstenaars hun ingrepen toe aan een schelpenboek dat nu, samen met enkele van mijn collages, wordt getoond bij Verbeke. Ik werkte voor het eerst rond een thema en experimenteerde met manieren om kleur te brengen in zwart-witfoto’s van schelpen. Nu die periode van naar iets toewerken voorbij is, merk ik dat ik het wel mis.

Als job coördineer ik bij Iedereen Leest de Leesjury, een soort leesclub voor kinderen en jongeren waarin ze boeken bespreken en beoordelen. Maar ik kies er bewust voor om niet voltijds te werken, zodat ik tijd en vooral ook ruimte in mijn hoofd heb om te maken. Ik heb er soms echt nood aan om me af te zonderen met papier, in mijn eigen wereld.

Ik startte pas volop met collages maken tijdens de coronaperiode. In 2018 rondde ik een opleiding Illustratieve vormgeving af aan Academie Berchem en in de jaren daarna experimenteerde ik eerder sporadisch met verschillende materialen. Tijdens de lockdown in 2020 begon ik meer collages te maken. De musea waren gesloten, dus maakte ik uit nood aan inspiratie een Instagramprofiel aan. Dat zette veel in gang. Ik werd ondergedompeld in een levendige community, waarin veel oproepen worden gedeeld. Februllage bijvoorbeeld, een wereldwijde challenge waarbij je in de donkere februarimaand elke dag een collage maakt rond een bepaald thema. Of de open calls die het Britse Contemporary Collage Magazine organiseert. Daaraan deelnemen gaf - en geeft - me veel voldoening. Het stimuleert me echt om nieuw werk te maken.'

Griet: ‘Bij het uitknippen laat ik me leiden door de vormen van een beeld. Het eigenlijke thema knip ik bijna altijd weg. Wat er overblijft, de achtergrond en de restvorm, vind ik interessant om mee te werken. In mijn werk zie je dan ook vaak kreuken, plooien en schaduwen. Ik haal graag details uit hun context. Die details worden voor mij grafische elementen die, gecombineerd met weer andere details, leven en dynamiek brengen in een collage. Of ik gebruik de achterkant van een uitgeknipt stuk. Dat toeval vind ik fijn. Soms zitten er kleine figuratieve stukjes in collages, zoals de omtrek van een vrouwenhoofd of wat haar. Maar het zal nooit goed herkenbaar zijn. Neuzen of ogen knip ik altijd weg. Ik vind het boeiender dat je zelf kan invullen wat een beeld vertelt.

In mijn werk zoek ik naar harmonie in kleur en vorm, naar een verhaal of een wereld van kleine reeksen. Meestal begint het met één stuk dat ik interessant vind, daar zoek ik op verder. Ik werk nogal intuïtief en associatief. Ik rommel in de stapels, schuif en zoek. Soms ligt een stuk al heel lang klaar om iets mee te doen en blijf ik zoeken naar de juiste combinatie. Ineens komt er dan dat moment waarop het klopt. Eigenlijk maak je met een collage je eigen puzzel. Als die op zijn plek valt en alle onderdelen mooi aansluiten, geeft dat veel voldoening.

Ik vind het nog altijd moeilijk om te beslissen wanneer een collage echt helemaal af is. Ik probeer er niet te ver op door te werken, uit angst dat ik het ga verprutsen. Ik wacht ook lang met vastkleven. Voor de expo in Verbeke Foundation deed ik dat zelfs pas de ochtend van de opbouw. Soms kleef ik een collage enkel voorzichtig vast met plakband en hou ik de opties open.’