'Metaaldraad is bijzonder moeilijk te manipuleren. De draad gaat vaak zijn eigen gang. Wat ik denk te bereiken, lukt niet altijd en soms is een nieuwe wending noodzakelijk. Er ontstaat een spel dat soms frustrerend is, maar ook altijd bijzonder en zelfs hemels.

Licht en schaduw maken belangrijk componenten uit van het werk. Wat het licht zal doen, blijft een verrassing en leidt naar de essentie: dat niets vast ligt, dat alles in beweging is en steeds verandert, dat licht en donker bij elkaar horen, dat donker ook mooier kan zijn dan licht, dat kleur heel erg raakt maar kleurloos er evengoed mag zijn, dat klein heel groot kan zijn en groot niet groots hoeft te zijn.

Zelf heb ik een behoorlijke portie schaduwkant mogen voelen en meemaken. Door mijn beroep als psychotherapeut was het besef altijd aanwezig dat schaduw niet los te koppelen valt van het leven op zich, dat iedereen er mee in contact komt en dat je er niet naast kunt kijken. Als de zon te hevig is zoek je de schaduw op. Zo is ieder levend wezen op zoek naar evenwicht. De juiste balans vinden is een overlevingstechniek maar lijkt ook vaak op koorddansen.’